*

توی روزهای رنگی تقویم  

اعصاب و حوصله آدم سیاه و سفید میشه 

می خوام بگم فعلاْ‌ اعصاب معصاب و حال و حوصله تعطیله 

سرجاش که آمد خدمت می رسم 

تا اون وقت  

زت زیاد  

بچه ها یه سر به اینجا بزنید  

*

رفتم برای این مطلب کامنت بذارم 

نه که یکم تِمِ شیطانی داشت کامنتم 

اینه که برقا رفت و بعدِ 1 ساعت که آمد اینترنت قطع بود و تا بیام اونو درست کنم باز 1 ساعت دیگه برقا قطع شد!!!!!!! 

خلاصه که من الآن ایمان آوردم که این داش آکل ما نظر کرده است 

توی بلاگش هم مطالبی راجع به فیتیله پیچ و این چیزا نوشته 

پیشنهاد می کنم یه نگاه بندازید بلکه به کارتون آمد 

بشتابید تا وبش فیتیله نشده!!!!!!!!!!!  

داش آکل جان شماره حساب رو برات میل می کنم خودت دیگه زحمت بقیه اش رو بکش  

*PegI

*

از هر دَری وِری 

سلام  

خوبید؟؟ 

1. ببینم کسی از شما می دونه ایشون چیَن؟؟ 

    

وقتی این عکس رو ازش انداختم از صدای فلش دوربین یجوری برگشت نگاهم کرد که ناخودآگاه بهش سلام کردم!!!!!!!!  (کی بود گفت دیوونه؟؟) 

نمی دونید آخه چقدر نگاهش آمرانه و پر تکبر بود 

یه آن فکر کردم لابد برای خودش کسیه !!!!!!!!!!!! 

2. امروز صبح ساعت 6:30 با یک سوزش و درد وحشتناک در ناحیه چشم از خواب بیدار شدم 

یعنی داشتم کور می شدمااا 

نگاه کردم توی آینه 

می بینم یه مورچه پلکم رو گاز گرفته 

بعد حالام داره روی پلکم راه میره!!!!!!!!!! 

ببین تو رو خدا 

توی خونه آدم که زندگی می کنن 

خورده نونا و گاهی غذای آدم رو که می خورن 

رو تخت آدم هم که استراحت می کنن 

بعد تازه گازم می گیرن  

آخه چقدر بی چشم و رو؟؟!!!!!!!!! 

بشکنه این دست که نمک نداره 

3. طبق آخرین و داغترین اخبار واصله 

امروز صبح 

مایکل جکسون 

خواننده بترکونِ سیاه؟؟؟ سفید؟؟؟ امریکایی 

در اعتراض به حوادث پیش آمده اخیر در تهران!!! 

در بیمارستانی در لس انجلس سکته کرد و مرد!!!!!!!!!  

والا راستش من هیچوقت طرفدار این آقا نبودم و نیستم 

اما معتقدم مایکل جکسون کسی بود که تونست سلیقه موسیقیایی مردم در سراسر جهان رو یک تکون اساسی بده   

و از این نظر جداً هنرمند بزرگیه-بود (اینهمه سال کار موسقی کردن و همیشه در اوج بودن کم نیست!!!)

اعجوبه ای بود برای خودش 

بهرحال دستش درد نکنه  

حالام که دیگه دستش از دنیا کوتاهه 

خدا از سر تقصیراتش بگذره 

4. منو از یاد نبرید 

    می دونم ویرانم 

    گریه هامو می شنوید 

   من همون ایرانم 

نه بابا!!!!!!!!!!!!! 

انگار شاه ماهی بالاخره به خودش آمد بعد 10 سال!!!!!!!!!!!  

 ^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^ 

* عنوان پست از وبلاگ از هر دَری وِری دزدیده شده!!

* شرمنده که پرت و پلا نوشتم  

خواستم یکم حال و هوامون عوض شه 

Take carE 

GoodlucK 

*PegI

*

اندر حواشی رأی دادن 

سلام 

خوبید؟؟ 

خب خب 

به سلامتی این بار عظیم هم از روی دوشمون برداشته شد 

ما هم رفتیم رأی دادیم  

من همراه آقای ¹currency 

بیزحمت یکی بگه من این جوهر استامپ رو چطوری پاک کنم از انگشتم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ 

^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^ 

*1 آقای currency همسر یکی از دوستامه که طفلی کبریت بی خطره 

یعنی سنگین ترین خلافش اینه که دور از چشم زنش بشینه sony بازی کنه

* امیدوارم هرچه بهترینه همون بشه 

GoOdLuCk 

*PeGi

*

امروز از زور درد تا دم مرگ رفتم و برگشتم 

جداْ‌ که دوست خوب نعمتیه 

خدایا شکرت 

... 

*

 سلام 

خوبید؟؟

خب

از جوّ انتخابات که یکم فاصله بگیریم¹

میرسیم به جوّ امتحانات²  

که می دونم این روزا بدجور دانشجویان محترم رو درگیر کرده

من وقتی آمدم اینجا

یه خط تلفن احتیاج داشتم

به کسی که خونه رو برام پیدا کرد گفتم یه خط هم بگیره برام³

اونم رفت و یه خط برداشت آورد و گفت این رو به اسم دوستم!!! خریدم چون شما هنوز agreemente خونتون آماده نیست⁴

خلاصه این خط رو داد دست من و رفت

صبحش ساعت 7!!! یه msg آمد برام که شدیداً با حال و هوای این روزای دانشجویان محترم جوره

با این مضمون:

:Six ting guyz usually do in exam hall  

1Counting No of girls 

2Sighting the lady superviser 

3Counting how many windows & doors 

4Seeing the brand name of the pen 

5Feelings for wasting yesterday's night 

      6Deciding to study well for next exam 

 ^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^ 

*1 این جوّ انتخاباته که از ما فاصله نمی گیره  

*2 که عجیب از دانشجویان محترم ما فاصله می گیره هی

 *3 اینجا معمولاً خطهای تلفن prepade هستن 

یعنی شارژی، اعتباری

*4 بخاطر انفجار اون دو بمب توی دهلی، سر قضیه تلفن و اینترنت و وسایل ارتباطی سخت گیری زیادی می کنن و حتماً توی مدارکی که می دید باید یه کپی از agreement هم باشه 

* بعدها معلوم شد که اون خط دست دوم و متعلق به آقایی به نام Mr. Hossein بوده!!! 

GoOdLuCk 

*PeGi

*

 مارمولک

سلام 

خُب  

می دونید؟ 

راستشو بخواید 

 می دونم مسخره است

اما من تا سرحدّ مرگ از مارمولک می ترسم 

نه که بگم از بقیه جانوارا نمی ترسما 

نه 

اما خب قصه امروز ما راجع به مارمولکه 

جونم براتون بگه 

چند روز پیشا 

رفته بودم پشت بوم رخت پهن کنم!! 

همینجور که داشتم خرامان خرامان از پله ها پایین میامدم 

ییهو دیدم یه مارمولک اندازه یه دایناسور نشسته روی در 

خُب 

اولش با خودم گفتم این که بیرون نشسته و کاری هم به تو نداره

درو باز می کنی و میری تو و دَرَم پشت سرت می بندی و خلاص 

اما به محض اینکه درو باز کردم 

مارمولکه دوید رفت بالای در نشست 

یه جوری که نمیشد درو بست 

چون یا می دوید میامد تو 

یا اون بالا بین در و چهارچوب له میشد 

(که احتمال این دومی چیزی نزدیک 0 بود) 

نمی دونم باورتون میشه یا نه 

اما من دقیقاً 2ساعت تمام ایستاده بودم کنار در و مراقب بودم مارمولکه از جاش تکون نخوره 

درم 4طاق باز 

من واقعاً مشکلی نداشتم که تا فرداش هم اونجا بایستم و این مارمولکه رو بپّام 

اما خب  

کلاس داشتم و باید می رفتم 

دوش هم باید می گرفتم 

که برای هردوش مجبور بودم درو ببندم 

خلاصه 

زنگ زدم به دوست جون که 

دوست جون به دادم برس که قضیه اینه 

ساعت 11:15 

اون طفلی هم 11:30 امتحان داشت 

خلاصه که گفت نمیرسه بیاد 

من و موندم و مصیبتی!! که باید تنهایی حلش می کردم 

همه جرأت و انرژیم رو جمع کردم و درو با شدت هرچه تمامتر بستم 

که مثلاً شانس له شدن مارمولکه بیشتر بشه 

اما خب، کور خوندم 

چون در بستن همانا و داخل شدن مارمولک همان 

منم گفتم اصلاً به درک 

من که میرم دوش بگیرم 

تو هم هر ... که دوست داشتی بکن 

از حمام که آمدم دیدم مارمولک جان نیست 

خب 

با اینکه ازش می ترسیدم 

اما ترجیح میدادم جلوی چشمم باشه که بدونم کجاست 

برای همین کلی دنبالش گشتم 

اما نبود که نبود  

راستش وقت نداشتم و دیرم شده بود 

اگرنه یه دل سیـــــــــــــــــــــــــــــر گریه می کردم 

نه از ترسا 

از اینکه اینقدر دربرابر موجود به این کوچیکی عاجز و ناتوان بودم 

آماده شدم آمدم از در برم بیرون 

دیدم مارمولکه سر جای اولش روی در نشسته 

باز تا درو باز کردم دوید رفت لای در 

اینبار دیگه نتونستم درو ببندم 

آخه طفلی بدجایی گیر کرده بود و اگر درو می بستم جدی جدی له میشد (امان از این قلب رئوف من ) 

خلاصه یه دودوتا چهارتا کردم و یه نگاهم به ساعت (تا همونجا هم 15 دقیقه دیرم شده بود) 

دیدم تنها کاری که می تونم بکنم اینه که در خونه همسایه بغلی رو بزنم و کمک بخوام 

حالا این همسایه بغلیها 

یه زوجن (نمی دونم نامزدن؟ زن و شوهرن؟ خواهرن؟ برادرن؟) 

بسسسسسسسسسسسسسسسیار مؤمن 

خانمه از اینایی که فقط چشم و دماغش پیداست 

دائم هم از خونشون صدای قرآن و نوحه و روضه میاد  

از وقتی هم که آمدن همسایه دیوار به دیوار من شدن  

هی من خودمو برای اینا کج می کنم 

هی اینا خودشونو برای من کج می کنن 

خلاصه که کلی روابط حسنه برقرار کردیم از همون روز اول

حالا منو تصور کنید 

با یه بلوز کوتاه 

با یه شلوار فاق کوتاه 

یه دستم به کمر شلوارم که تا جایی که میشه بکشمش بالا 

یه دستم به پایین بلوزم که تا جایی که میشه بکشمش پایین 

آقاهه هم ایستاده بر و بر منو نگاه می کنه 

منم با این قد و هیکل!! (اونایی که منو دیدن می دونن چه ابهتی داره این هیکل)  

توی چشماش نگاه کردم و گفتم  

ببخشید من از مارمولک می ترسم 

میشه شما این مارمولکه رو از خونه من بیرون بندازید 

باید برم بیرون مجبورم درو ببندم 

اینم نشسته لای در 

آقاهه هم بخاطر شوک وارده از این اتفاق 

اصلاً نگفت تو با این قد و هیکل خجالت نمی کشی سر ظهری در خونه ما رو زدی میگی من از مارمولک می ترسم؟ 

آمد یه نگاهی کرد و خیلی ناز!!! گفت یک لحظه به بنده اجازه بدید 

بعدم رفت یه اسپری آورد و ریخت روی مارمولکه 

آقــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــا 

چشمتون روز بد نبینه 

مارمولکه جنی شده بود مثل چی 

اولاً که عقلش خُب نمی رسید وقتی حالش بده از پله نره پایین 

جلوی پای من بدو بدو از پله ها می رفت پایین 

اونم چه پایین رفتنی 

خودشو یهو از 3-4 تا پله پرت می کرد پایین!!! 

بعد که می رسید پایین برمی گشت سمت من گارد می گرفت!!!! 

بعد که من یه پله می رفتم پایین تر 

باز می ترسید و خودشو پرت می کرد چند پله پایینتر 

باز برمی گشت  گارد می گرفت 

و خب بازم عقلش نمی رسید که دست کم یه جا همون وسطا گم و گور شه و 2طبقه با من نیاد پایین!!! 

بهرحال 

قضیه اون روز به خوبی و خوشی گذشت 

تــــــــا همین پریشبا 

که نشسته بودم رو تخت 

نمی دونم چی شد که یهو سرک کشیدم پایین تخت رو نگاه کردم 

دیدم یه مارمولک به چه گندگی!!!!!!!!!! (کلاً سر و تهش و جمع می زدی با دُمش میشد 4سانت) 

نشسته پایین تخت و سرک کشیده منو دید می زنه 

خب 

می دونید 

قضیه یه مارمولک که بیرون نشسته روی در 

با یکی که نشسته توی اتاقت پای تختت و زُل زده توی چشمات 

خیلی فرق می کنه!!! 

بعد از اینکه کلی توی مسنجر برای یه بیچاره ای داد و بیداد کردم و ازش کمک خواستم 

(خب اونم که کاری از دستش برنمیامد) 

و با توجه به اینکه ساعت 12 شب بود و جثه این مارمولکه هم خیلی ریز بود  

پس نمیشد و صرف نداشت رفت در خونه همسایه رو زد 

تصمیم گرفتم خودم تنهایی!! از پس مارمولکه بربیام 

راستش  

واقعاً براتون متأسفم که اونشب اینجا نبودید و صحنه درگیری من و مارمولک و قیافه من رو ندیدید 

اما براتون تعریف می کنم که بنده با همون ابهتی که عرض شد خدمتتون 

با یک عدد جاروی دسته بلند!!!! افتادم دنبال مارمولکه و تا دم در خروجی راهنماییش کردم 

و اصرار می کردم بهش که حالا از همین در بسته رد شو برو بیرون 

چون خب شب بود و می ترسیدم درو باز کنم و چندتا جونور دیگه هم بیان تو و این مارمولکه شیر شه و با دوستاش با هم خفتم کنن!!!  

بالاخره وقتی دیدم بیچاره هیچ جور نمی تونه از در بسته رد شه 

درو باز کردم و فرستادمش بیرون 

می پرسید خب چرا با اون جاروی دسته بلند نکشتمش و از ته اتاق تا دم در ورودی دنبالش کردم که بره بیرون؟؟ 

خب چون حتی می ترسیدم بکشمش 

می پرسید خب چرا اینهمه راه رفتیم و از یه جای نزدیکتر بیرونش نکردم؟؟ 

خب چون همه سوراخ سنبه ها و درز و دورزای خونه رو با توری پوشوندم و راه دیگه ای نبود که اون طفلک بره بیرون 

می پرسید اگر همه سوراخ سنبه ها رو پوشوندم پس این از کجا آمده بود تو؟؟ 

خب چون لای در ورودی از هر 4جهت به اندازه رد شدن یک انسان بالغ بازه 

خب مارمولک هم از اونجا رد میشه دیگه 

می پرسید چرا هی اینقدر خب خب می کنم؟؟

 خب همینجوری

دیگه چیزی نپرسیدید؟؟ 

OK 

^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^ 

* خواهش می کنم نگید مارمولک که کاری نداره که تو ازش می ترسی یا مارمولک تازه حشرات خونه رو هم می خوره که این حرفها رو این چند روز زیاد شنیدم 

موضوع اینه که من از خود مارمولک می ترسم 

اگرنه خب پشه و مگس و مورچه ای رو که میاد توی خونه (که اونم بخاطر توریا نمیاد) رو که خودم می تونم از پسشون بربیام 

(دوستِ دوست جون می گفت مارمولک تو خونه باشه خوبه، روزی 3-4 تا پشه می خوره!!! 

گفتم خب تکلیف منی که خونم پشه نداره چیه؟؟ 

بعد یه مدت که این مارمولکه غذا گیر نیاورد و گرسنه موند خب میاد منو می خوره دیگه 

یا مامان زنگ زده میگه مامان جان ناراحت نباش، اگر نره توی مواد غذاییت کاری نداره 

میگم خب اولاً که من با خود شخص مارمولک مشکل دارم 

دوماً چه تضمینی هست که این نره سر مواد غذایی؟؟) 

* چند وقت پیش یکی دیگه آمده بود توی خونه، منم خیلی شیک رفتم به یکی از آدمهای صاحبخونه گفتم چراغ آشپزخونه داره میفته پایین. 

گفت میشه نشونم بدی؟ 

از خدا خواسته آوردمش خونه 

تا آمد تو گفتم میشه لطفاً اول اینو (مارمولکه رو) از اینجا بندازید بیرون؟

* واقعاً شانس آوردم که مارمولکه صد برابر از من می ترسید 

اگر نه معلوم نبود  

ممکن بود منو با این ابهت با اون جاروی توی دستم با هیبتی کمِ کم 2-3 هزار برابر خودش یه لقمه چپ کنه 

باور کنید 

اونوقت کی میامد اینجا آبروی خودشو اینطوری جلوی خواننده های بلاگش می برد؟؟ 

هان؟ 

نه 

شما بگید

* خیلی وحشتناکه که آدم یهو از خواب پاشه ببینه مورد هجوم و حمله قرار گرفته

پریشب یه کارتُنَک (از این عنکبوتهایی که پاهای دراز دارن و کل بدنشون یه قلنبه وسط اونهمه پاست و تو هی فکر می کنی الآنه که پاهاش بشکنه) توی اتاق پیدا کردم

بعد نه از ترس نه از چندش، فقط برای اینکه از این عنکبوتها غافل شی ظرف سه سوت برات زیر تخت پتو می بافن، زدم کشتمش 

صبح پاشدم می بینم از اووووووووووووووووون سر اتاق تا این سر تار عنکبوت بسته 

بعد دوباره از اوووووووووووووون یکی سر تا این یکی سر هم همینطور

یعنی کلاً توری زده بود بالای سرم

بعد مسخره تر اینکه یدونه از این تارا آخرش به انگشت شست پای من می رسید!!!!

یعنی من نمی دونم، من اینقدر نجیبم توی خواب که یه عنکبوت تار می بنده به پام و تا صبح هم هیچ اتفاقی براش نمیفته؟؟

یا این تاره تار نبوده طناب بوده!!؟؟

یا چی؟؟

و جالب اینکه جنازه اون عنکبوته همچنان سر جاش توی سطل بود 

دوست جون می گفت فکر کنم داداشش بوده آمده انتقام گرفته 

GoOdLuCk

*PeGi

*

چشممان روشن!

خب 

بالاخره اتفاقی که باید؟ نباید؟ افتاد 

یعنی بالاخره که میفتاد 

اما خب 

نه جای خوبی اتفاق افتاد 

نه زمان خوبی 

نه توی موقعیت خوبی 

دیشب دوست جون زنگ زد که پاشو بریم بیرون یه دوری بزنیم 

می دونید 

راستش از همون اولای راه دیدیم انگار همچین هوا یه مدلیه ها 

یعنی انگار طبیعی نبود 

یه طوریش میشد  

اما خب چون نمی فهمیدیم چه خبره 

 رفتیم و رفتیم 

تا رسیدیم به مارکت ته خیابون 

خب 

اونجا کیو دیده باشیم خوبه؟؟ 

میگم خودم 

جوجه رو دیدیم 

یعنی همینجور که داشتیم می رفتیم 

من یهو دیدم یکی انگار چقدر آشناستا 

تا بیام به خودم بجنبم  

دوتایی چشم تو چشم با بهت و حیرت فراوااااااااااااااااااااااااااااااااااان 

زل زده بودیم به هم 

بچه اصلاً نمی دونست چی بگه 

یعنی نمی تونست که چیزی بگه 

یکم خیره خیره با چشمای از حدقه درآمده منو نگاه کرد 

بعد همه زورش رو جمع کرد 

بعد گفت تو اینجا چکار می کنی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ 

منم خیلی بیربط!!! گفتم تو اینجا چکار می کنی؟؟؟ 

(حالا خوبه اون 3 ساله اینجاست و من تازه 2 ماهه آمدما) 

خلاصه که این شوک اینقدر شدید بود که اگر در حالت عادی کمِ کم همدیگه رو بغل می کردیم 

دیشب فقط با کلی زور و تلاش فقط تونستیم یه دست خشک و خالی با هم بدیم 

نمی تونید تصور کنید چه موقعیت بدی بود 

تمام سرتاپاش سؤال بود 

که کی آمدی؟ 

کجایی؟ 

خب چرا خبر ندادی؟؟ 

منم هرکاری کردم نتونستم جواب درستی بدم 

مسخره است می دونم 

اما اونقدر هُل شده بودم که فشارم افتاد و یخ کردم و شروع کردم به لرزیدن 

فقط تونستم شماره ام رو بدم و بعدم خداحافظ 

خیلی 

خیلی 

خیلی موقعیت بدی بود 

باید اتفاق میفتاد 

اما نه اونجا 

نه اونجوری 

یعنی شما فکر کنید 

ما بعد چند شب بالاخره طلسم شکوندیم و راه افتادیم که بریم یه پیاده روی شبانه 

بعد ساعت 9شب 

راه افتادیم رفتیم ته خیابونمون که انگار ته دنیاست 

بعد اونجا جوجه رو می بینیم با دوستاش 

که از اوووووووووووووووووووووون سر شهر پاشدن اتفاقی آمدن اینجا که مثلاً بگردن 

بعد شاید کل توقفشون چند دقیقه بیشتر طول نکشید 

و شاید سالی 2-3 بار بیشتر این طرفی نیانا 

اما توی همین چند دقیقه همدیگه رو دیدیم

اما فکر کنم کلی سوژه خنده شدیم برای دوستامون 

دوست جون که تا 2 ساعت می خندید که چته؟ مگر عزرائیل دیدی؟؟ 

بعد مسخره تر اینکه تمام مدتی که من داشتم با جوجه صحبت می کردم 

دوست جون نیشش از این سر تا اون سر باز بود 

بهش میگم تو چرا می خندی؟؟ 

میگه چون تو و جوجه همدیگه رو دیدید 

میگم خب حالا چرا اینقدر خوشحالی؟؟ 

ما خودمون اینقدر ذوق نکردیم از دیدن همدیگه 

میگه راستش بیشتر خوشحال شدم که دیدم این جوجه همونه که توی عکس دیده بودم  

وقتی هم که خواستم بِهَم معرفیشونه کنم 

میگم دوست جون این جوجه است 

با همون نیش از بناگوش دررفته میگه می دونم   

 

بعد تازه میگه من وقتی دیدمش شناختم می خواستم داد بزنم بگم پگی این جوجه است، اما خودم رو کنترل کردم 

خلاصه که من کم خودم دستپاچه بودم 

اینم کلی آبرومو برد 

همین دیگه 

حالا تا من بتونم این موضوع رو هضمش کنم 

^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^ 

 * دوستان، اگر چیزی از این پست متوجه نشدید بخاطر اینه که در جریان نیستید 

لطفاً به گیرنده های خود دست نزنید. متشکرم!! 

*میگم دیگه حالم داره یه طوریش میشه از بس هرجا رفتم صحبت انتخابات بودا 

بابا شماها مگر حرف دیگه ای ندارید بزنید؟؟ 

از بس هی رفتم توی بلاگا و راجع به انتخابات خوندم و بعد خواستم نظر بدم و بعد به خودم گفتم به تو چه ربطی داره؟؟ تو که نیستی تا نتیجه رو ببینی 

دیگه دچار مشکلات شخصیتی شدم 

یعنی حتی برای شخصی ترین کارای خودم هم اول کلی فکر می کنم ببینم قضیه به من مربوط میشه یا نه؟ 

بیخیال بابا 

نه به دوره قبل که همه خودشون رو زده بودن به بیخیالی 

نه به این دوره که...  

* دوستان 

همین الآن از اتاق فرمان به بنده اطلاع دادن اون درختای گُلی که عکسشون اون پایین (2تا پست پایینتر) قرار داره اسمشون درخت ابریشمه  

با تشکر از همکار محترم!!!

GoOdLuCk 

*pEgI 

مطمئناً ما اینقدر شعور داریم که بدونیم هرکس اعتقاداتی داره

و اعتقادات هرکس هم در نوع خودش محترمه

اما لازمه بزور باورهای خودمون رو توی چشم دیگران فرو کنیم؟؟؟؟؟

*

 این چندتا باحال!!!

۴ نفر آدم بزرگ که حوصلشون سر رفته 

یه گردن شکسته ای پیشنهاد میده بریم بیرون یه دوری بزنیم 

دقیقاً 1 ساعت طول میکشه تا این 4 نفر به هم خبر بدن  

بعد 1 ساعت معلوم میشه که:  

یکیشون خسته است 

یکیشون حال نداره (چون اون اولی خسته است) 

یکیشون هم تازه می پرسه خـــــــــــــــــــب چکار کنیم؟؟ 

نتیجه: 

اون 4 نفر آدم بزرگ همچنان حوصلشون سر رفته 

شخصیتهای هیجان انگیز این پست به ترتیب حروف الفبا: 

من 

دوست جون 

دوستِ دوست جون 

همکلاسی جان 

زمان: 

11 شب 

مکان: 

هرکی توی خونه خودش 

من:  

GoOdLuCk 

*pEgI

*

 *...*

سلام 

می دونید 

راستش من همیشه از اسم "سارا" خیلی خوشم میامد 

یعنی از همون بچگی یه حس خوبی نسبت به این اسم داشتم  

و از شما چه پنهون که به اونایی که اسمشون "سارا" بود هم یه نیمچه حسادتی می ورزیدم 

تا اول دبیرستان حتی یه دوست "سارا" هم نداشتم 

اما اول دبیرستان یادمه ۴ تا "سارا" توی کلاسمون بودن 

که این ۴ تا محض درمون ۲تاشونم بهم نمی خوردن 

یعنی اصلاْ‌ هرکدوم یه چیزی می گفت و یه سازی می زد برای خودش و هیچ ربطی هم به بقیه نداشت

اما بالاخره من تونستم به این آرزوی زمان بچگیم جامه عمل بپوشونم و با یکی از این "سارا"ها دوست شم 

نه که فکر کنید یه دوستی ساده ها 

نـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه 

یه دوستی عمیق و صمیمی که تا همین امروز هم ادامه داره 

خب من بعد از اون سارا با "سارا"های دیگه ای هم دوست شدم 

اما نمی دونم چه حکمتیه که همیشه اولین ها بیشتر به دل آدم می شینن 

 و این سارا بهترین "سارا"ی زندگی منه

من و این سارا خانم 3 سال دبیرستانمون رو با هم روی یه نیمکت گذروندیم و فقط  خدا می دونه که چیا بینمون گذشت 

روزهای  پر از خاطره 

که اگر الآن چیزی از دوران دبیرستانم باشه که با یادآوریش لبخند بزنم 

همین یادآوری خاطراتیه که با سارا داشتم 

بهترین دوستم بود 

بهترین دوستم هست 

اونوقتا خیلی دوستش داشتم 

هنوزم خیلی دوستش دارم  

هرچند که بعد از دوران دبیرستان هرکدوم سرگرم کار خودمون شدیم و رفتیم دنبال زندگی خودمون 

اما تا همین لحظه این دوستی ادامه داره 

شاید این چند سالی که از دبیرستانمون می گذره سالی 3-2 بار بیشتر همدیگه رو نمی دیدیم 

اما این دلیل نمیشه که بگیم این دوستی از بین رفته یا حتی کمرنگ شده 

نخیر 

هنوز به قوت خودش باقیه 

(به کوری چشم جمیع حسودان) 

خلاصه که ما با این سارا خانم عوالمی داشتیم  

که خب 

مستحضرید که دست نا اهل روزگار حالا دیگه بیشتر از هر وقتی توی این چند سال آخر از هم دورمون کرده 

اما حالا من چرا اینا رو اینجا نوشتم؟؟؟ 

آخه تولد این دوست جون منه 

پس  

یه تبریک جانانه + هزار تا بووووووووووووووووووووووووووووووس + هزارتا آرزوی رنگی و قشنگ 

   

برای بهترین و صمیمی ترین دوست همه عمرم 

سارا جونم 

عزیز دلم 

تولدت مبارک خانمی 

امیدوارم سالهای سال در کنار خانواده بزرگوار و ... عزیز سالم و شاد و موفق و سربلند زندگی کنی 

و عین همه این سالها هی من بیام بهت تبریک بگم 

تولدت مبارک سارا جونم 

با یه دنیا آرزوی خوب و بنفش 

goodluck 

*pegi 

*

بابا هنررررررررررررمند

سلام

می دونید

من یه بیماری (شما بخون مرض) خاصی دارم که متأسفانه غیر قابل درمان می نماید

اونم اینکه خوشم میاد هی برای خودم کار بیخودی درست کنم و یجورایی دست خودم رو بند کنم

حالا اگر این کار در زمینه هنری!! باشه که دیگه واویلا

ما یه baby داریم که همچین خیلی هم baby  نیست و امسال کلاس اول دبستانه

این baby از وقتی که کُلِش روی یه مبل جا میشد (وقتی میامد خونه ما روی 1 مبل 1 نفره می خوابوندیمش) تا الآن که وقتی می شینه روی مبل پاهاش به زمین می رسه منزل ما رفت و آمد می کردن (البته آمدش بیشتر از رفتش بود) برای همین یه وابستگی خاص و شدیدیییییییییییییییییییی نسبت به من و مامان داره

اینه که هروقت کارای خُل کاری داره (منظورم کاردستیهای مدرسه اشه) صــــــــــــــــــــــاف میاد خونه ما

منم خب بخاطر همون مرضی که عرض شد خدمتتون

و برای اینکه سرم درد می کنه برای اینجور دردِ سرا

همیشه قبول می کنم کارش رو انجام بدم

و از اونجایی که یه اخلاق گند دیگه هم دارم و اونم اینه که برای اینجور کارا کار هیچکس دیگه ای رو قبول ندارم و رسماً معتقدم که دیگران خراب می کنن، همه کار رو از طرح اول تا تحویل آخر خودم تنهایی انجام میدم

البته این baby ما این اخلاقش رو از خواهر جان بزرگترش به ارث برده که وقتی میامد و کاردستی می خواست خودش هیـــــــــــــــــــچ ایده و نظری نداشت و هرچی من خودمو (و گاهی اونو) میزدم که «بابا، دست کم بگو چی باید درست کنم برات» هیــــــــــــــــــــچ بروی خودش نمیاورد و نهایتش این بود که بگه «هرچی دوست داری»

اینه که دیگه اصلاً به نظر خودشون کاری ندارم و هرکار دلم بخواد انجام میدم

آخرشم چون بشدت عادت دارم اینجور کارها رو دقیقه 90 (اگر 92 یا 93 هم شد که چه بهتر) تحویل بدم، مجبورن!!!! که خوششون بیاد

تحویل کار در دقایق (ثانیه های) آخر یعنی «همینه که هست!»

بهرحال

آخرین شاهکاری که من برای این baby جان درست کردم مربوط میشد به ...... چند ماه پیش

یعنی وقتی درسشون رسیده بود به حرف "ز"

که مامان جانش تشریف آوردن خونه ما و اعلام فرمودند که «درس baby اینا رسیده به "ز" و رسمه توی کلاسشون که هر حرفی رو که خوندن، یکی از بچه ها باید برای اون حرف کاردستی به تعداد همه بچه های کلاس درست کنه و ببره!! اینبارم نوبت baby جانه. حالا من خودم فکر کردم!!!! یه طرحی به نظرم رسید!!!! گفتم اگر بشه سی و یکی (تعداد بچه های کلاس) زنگوله درست کنم!!!! ببرم بدم دستشون که مثلاً کاردستی حرف "ز" باشه و خلاص»

خب این جملات ظاهراً ایرادی نداره

اما وقتی ترجمه بشه ایراداتش هم نمایان میشه

ترجمه شده جملات بالا اینه:

«درس baby اینا رسیده به "ز" و من چون الکی خوشم خیلی زیاد!!! فکر کردم که بیام به تو بگم برای همه بچه های کلاس نفری یه کاردستی درست کنی مربوط حرف "ز" تا baby جان ببره همینطوری محض خود شیرینی بعد برای اینکه تو باز مثل همیشه غر نزنی که دست کم خودتون طرح و ایده بدید من درست می کنم، گفتم بگم من به زنگوله فکر کردم که تو نتونی چیزی بگی!! بعدم گفتم زنگوله چون مطمئن بودم تو اونقدر خُل هستی که زرتی بگی نه!!!! این اصلاً خوب نیست و من یه فکر بهتر دارم و چون کار من رو هم قبول نداری مثل همیشه خ.ر بشی و بگی خودم درست می کنم و من با خیال راحت به زندگیم می رسم»

به جون خودم همه رو مو به مو براتون ترجمه کردم بدون کلمه ای پس و پیش!!!

خب

متأسفانه نقشه شومش گرفت و من ذلیل نشده گفتم «نه!!!! این اصلاً خوب نیست و...» طرح خودم رو دادم

حالا طرح من چی بود؟؟

گفتم می تونین (می تونم) با حرف "ز" یه سری آدمک درست کنین (درست کنم) که هرکدوم با نقطه شون یه موضوعی داشته باشند مثلاً ...»

نذاشت حرفمو تمام کنم و فوری گفت «من که نمی دونم پگی جان، نقاشیمم که هیچوقت خوب نبوده. خودت زحمتش رو بکش. فقط هرچی خواستی بگو من برات تهیه کنم»

نه، جان من، شما بگید. من خُل نیستم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

خلاصه که باز دوباره با دستا و زبون خودم توی چاه انداختم خودمو

(البته این رو هم بگم که من واقعاً از اینجور کارا لذت می برم، اما سی و یکی کاردستی یعنی 1 هفته من کامل پَـــــــــــــــــــــــــر)

دست به کار شدم

اول طرح اولیه رو کشیدم بردم نشونشون دادم و خیر سرم از خواهر و مامان baby نظر خواستم که عجب کار عبث و باطلی

بعدم آمدم نشستم سر کار و همونطور که گفتم 1 هفته عیـــــــــــــــــــــــــن یک عدد کارگر زحمت کش محترم تمام وقتی رو که خونه بودم مشغول کار شریف کاردستی سازی بودم

و خب طبق معمول درست تا ثانیه ی آخر هم لفتش دادم

اما اینقدر خودم از نتیجه کار خوشم آمد

اینقدر خوشم آمد

که مطمئنم اگر بازم بیان و بگن «قراره یه کاردستی درست کنیم!!! اینجور و اونجور» بازم من میگم «نه!!!! این خوب نیست، بذارید من خودم درست می کنم» (اصلاً باور کنید یکی از دلایلی که من پاشدم آمدم هند همین بود)

دیدید گفتم خُلم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

اینبارم برای اولین بار!!!! یادم موند که از هنرنماییم عکس بگیرم

تا حالا شونصد تا کاردستی براشون درست کردما

یکی از یکی بامزه تر

(به جون خودم نه، به جون شما هم نه، به جون همون که می دونید)

اما یادم میرفت ازشون عکس بگیرم

از این یکیا گرفتم که شما هم ببینید من چقدررررررررررررررررررررررررررر هنرمندم 

اینایی که می بینید همه ی طرحا بودن که خب باید تکراری می ساختم تا بشه سی و یکی

 

^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^

*  بشدت مشغول طراحی این "ز" ها بودم که آرش آمده میگه «از سن و سالت خجالت بکش!!! نشسته اینجا پفک!! می کشه»

خواهر جان baby هم آمده میگه «پگی جوووووووووووون، من نفهمیدم این پفکها رو قراره چکار کنیم. اینا چه ربطی به حرف "ز" دارن؟؟؟»

آخه آدمم اینقدر خنگ و بی ذوق میشه؟!؟!؟!؟!؟!؟!؟!؟!

     * الآن شما متوجه شدید که اینا پفک نیستن دیگه؟؟؟؟ متوجه موضوع هرکدوم هم که شدید؟؟ بله؟؟؟؟
     * لازم به توضیح نیست که مطالب بالا بجز مطلب اصلی همش شوخی بود. 

چون من خودمم هم این baby جانمون رو خیلی دوست دارم و هرکاری از دستم بربیاد براش انجام میدم. اونم خیلی من رو دوست داره. برای عید امسال برام یه کاردستی درست کرده بود که این عکسشه  

می بینید چقدر خطش قشنگه؟؟

 

حیوونی وقتی فهمیده بود من می خوام یه سفر طولانی بیام اینقدر غصه دار شده بود 

بهرحال... همین دیگه

 Goodluck 

 Pegi*

*

کیش، جزیره ی مرجانی

سلام

آقا با اجازتون (همچنین با اجازه خانمهای محترم)

ما بعد عمری بالاخره طلسممون شکست و راهی کیش شدیم

*

 بنی آدم اعضای یک پیکرند...

سلام

خوبید؟

راستش من چند وقت پیش (28 بهمن) توی یه همایشی شرکت کردم به اسم “طفلان مسلم“.

این همایش ازطرف جمعیت دانشجویی- دانش آموزی “امام علی“ (با عنوان جهانی the first big brother) برگزار شده بود.

جمعیت امام علی گروهیه که اولاً اعضا و مسؤلینش همه دانشجو و دانش آموزن، دوماً وابسته به هیچ نهاد یا ارگان خاصی نیستن، که اطلاعات بیشتر درباره این جمعیت رو می تونید توی سایتشون ببینید.

اما همایش طفلام مسلم

این همایش دوشنبه بعدازظهر توی سالن ورزشی کانون اصلاح و تربیت (غرب تهران) برگزار شد که هدف اصلی اون طرح و در صورت امکان رفع مشکلات تعدادی از بچه های کانون بود که آمدن و درحضور مدعوین خودشون رو معرفی کردن و راجع به مشکلشون (یعنی جرم ارتکابی و محکومیتشون) توضیح دادن

چند نکته درمورد این بچه ها وجود داشت که من رو بشدت تحت تأثیر قرار داد

اول اینکه این بچه ها همه در رنج سنی 18-9 سال بودن

(یعنی جدی جدی بچه بودن)

دوم اینکه تقریباً همه (بجز یکی دو نفر) قبل از گرفتار شدن و آمدن به کانون مشغول کار بودن و خرج خانواده شون رو می دادن (یا سرپرست بودن یا کمک خرج)

یکی خیاط بود، یکی نجار بود.....

پدرهاشون هم همه یا معتاد بودن، یا مریض و از کار افتاده بودن، یا فوت کرده بودن، یا خانواده رو ترک کرده بودن و هیچ خبری ازشون نبود

نکته سوم اینکه این بچه ها اکثراً (باز بجز 2-1 مورد) بخاطر مبالغ ناچیزی کارشون گیر بود.

بطور مثال برای من واقعاً دردناک بود ببینم که یه بچه 15 ساله بخاطر تصادف با موتور محکوم به پرداخت 3 میلیون تومان بعنوان دیه شده بود و بخاطر فقط 3 میلیون تومان، 5-6 ماه اسیر کانون بوده و قدرت پرداخت این پول رو نداشت (این که میگم “ناچیز“ نه اینکه مثلاً 3 میلیون تومان چیزی نیست -که برای بعضیا واقعاً نیست- منظورم اینه که این پول اونقدر هنگفت نیست که یه نوجوان بخاطرش ماهها یا سالهای با ارزش زندگیش رو از دست بده) و این نشون از فقر و احتیاج مطلق این افراد داشت.

نکته چهارم اینکه این بچه ها (یعنی اینایی که توی همایش 2شنبه حاضر بودن) هیچکدوم مجرم و خلافکار نبودن. میشه گفت 90% بخاطر یک لحظه غفلت (تصادف یا درگیری) گرفتار شده بودن. فقط 2 موردشون بود که بخاطر شیطنتشون اونجا بودن.

شاید جالب باشه بدونید من اونجا پسر بچه 9-8 ساله ای رو دیدم که می گفت «من یه موبایل کِش رفتم، بعد پسِ صاحبش دادم. اما دادگاه 000/80 تومان جریمه ام کرد» و این بچه بخاطر فقط 000/80 تومان 2 ماه توی کانون مونده بود و نمی تونست این مبلغ رو بپردازه.

یا یه پسر 12 ساله اونجا بود که می گفت «مادر من مظنون به سرقته و توی زندان. باید 1میلیون تومان بده تا آزادش کنن که نداره، برای همینم اونجا مونده. منم دیدم کسی و جایی رو ندارم، یه روز زدم یه شیشه شکستم که بیارنم اینجا» (این یکی از مواردی بود که گفتم بخاطر شیطنت اونجا بود)

البته از حق نگذریم که مسؤلین کانون اصلاح و تربیت صمیمانه تمام تلاششون رو می کنن تا کانون برای این بچه ها مثل زندان نباشه. براشون انواع و اقسام وسایل و امکانات کار و ورزش رو فراهم کردن. انواع کلاسهای هنری و مهارتی و فنی و سالنهای ورزشی. بقول آقای مومنی (مسؤل روابط عمومی کانون) بچه های اونجا از 8 صبح تا 10 شب (که ساعت بیداریشونه) بیکار نیستن و هرکدوم یه کاری برای انجام دادن دارن. اما باز هم بقول آقای مومنی «کانون در بهترین شرایط، بدترین گزینه است»

بچه هایی که اونجا بودن بعضیشون از سن موندنشون توی کانون گذشت بود و بزودی (اگر نمی تونستن مبلغ محکومیتشون رو بپردازن) به زندان بزرگسالان منتقل می شدن و این برای یه نوجوان یعنی پایان یکباره کودکی.

متأسفم، و شرمنده روی تک تک اون بچه هام که کمک چندانی نتونستم بهشون بکنم برای رفع مشکلشون و اینکه می دیدم مشکلات و دغدغه های من چقدر دربرابر مشکلات اونها حقیر و کوچکه، اما فکر کردم کمترین کاری که میشه کرد اینه که به تمام کسانی که می شناسم اطلاع بدم تا شاید بتونن بطریقی به این بچه ها کمک کنن. متأسفانه پرونده خیلیاشون ازنظر حقوقی مشکلی نداشت و حکم صادره (برطبق قانون) کاملاً درست بود و از این جهت نمیشد کاری براشون انجام داد. اما میشه با کمکهای مالی مشکلشون رو حل کرد.

بهرحال، این پست رو گذاشتم تا اگر دوست داشتید و بنظرتون این بچه ها مستحق کمک شما (یا حتی کسی از آشنایانتون) بودن و تمایلی به کمک داشتید، نه بعنوان صدقه، بعنوان نوع دوستی و با حس نگرانی راجع به آینده این بچه ها، هرچقدر که در توانتون یا مورد نظرتون هست کمک کنید. این بچه ها جدی جدی حیفه که توی این سن و سال همچین شرایطی رو تجربه کنن.

اگر دوست داشتید می تونید ازطریق جمعیت امام علی یا مستقیماً ازطریق کانون اصلاح و تربیت به این بچه ها کمک کنید.

آدرس پستی کانون و آدرس اینترنتی جمعیت امام علی رو براتون می ذارم که بتونید خودتون پیگیری کنید.

مرسی که وقت گذاشتید و خوندید.

همیشه شاد و سربلند و پیروز باشید

آدرس اینترنتی جمعیت امام علی:

http://www.the1stbigbrother.com

http://www.jeana.blogfa.com

آدرس پستی کانون اصلاح و تربیت:

تهران- انتهای خیابان آیت الله کاشانی- میدان شهرزیبا- خیابان کانون.

اینجا هم یه سر بزنید بد نیست:

http://teflane-moslem.com

^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^ 

آرش جونم 

دردونه پگی 

قربون اون چشمات برم من 

قربون اون دل کوچیکت برم که اینقدر نازکه 

داداشی کوچولو 

اشکها و هق هقهای سر سال تحویلت توی بغلم هیچوقت از یادم نمیره 

قربونت برم که عزیزمی 

تو که می دونی 

عزیزترین کَسَمی 

همه دلخوشی منی 

عشق و زندگیمی 

قربونت برم که تازه امسال فهمیدم چقدر دوستم داری و بیشتر از هر وقت دیگه عاشقت شدم 

دلم برات یذره میشه عزیزم 

دلم برای تو بیشتر از هر کسی تنگ میشه 

قول بده بهم 

قول بده دیگه هیچوقت چشمات خیس و گریون نباشه 

من دوست دارم فقط خنده های تو رو ببینم 

من دوست دارم فقط صدای قهقهه خنده ات رو بشنوم 

قول بده بهم 

قول بده دیگه هیچوقت چشمات خیس از اشک غصه نباشه 

اگرم گریه کردی از شوق باشه 

قول بده هیچوقت نذاری غم و غصه و ناراحتی به دلت راه پیدا کنه 

قول بده همیشه و همه جا از زندگیت بهترین استفاده رو بکنی و لذت ببری 

قول بده هیجوقت بار هیچ غمی روی دلت سنگینی نکنه 

من طاقت ناراحتی تو رو ندارم 

قول بده بهم 

دوستت دارم عزیز دلم 

از ته دلم 

با همه وجودم 

   

دوستت دارم 

 

Goodluck

Pegi*

*

سال نو مبارک 

 

سال نو، گُل آورد زمستونو بهار کرد  

سال قبل، بارو بست یواش یواش فرار کرد 

عید اومد، خنده کن فردا رو کَس ندیده 

سال نو، سال نو یه سال پر اُمیده 

ان شاءلله هر روزتون مثل نوروز باشه 

حالتون و فالتون شاد و پیروز باشه 

مثل بهارون باشید گل افشون 

همیشه خرم همیشه خندون 

^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^ 

* پروردگارا، بار سنگین غم و غصه های سال کهنه را به تو می سپارم و برای سال جدید از تو انرژی، آرامش و شادی دوباره، بیشتر از هر زمان دیگر، درخواست می کنم. 

* پروردگارا، هر آنکه در این روز محتاج و چشم براه لطف و محبت توست، چشم انتظارش نگذار. 

* پروردگارا، هر آنکه را دوست می دارم، در پناه لطف و بزرگی خود گیر و نگهدارشان باش. 

* برای همگی سالی سرشار از سلامتی، شادی، آرامش و سربلندی آرزومندم. 

سال نو مبارک 

GoodlucK 

*pegi

*

تعطیلی خود را چگونه گذراندید؟؟؟ 

ســـــــــــــــــــــــــــــــــــــــلام

خــــــــــــــــــــــــــــــــــــــوبید؟؟؟؟؟؟؟

میگم شما تعطیلی خود را چگونه گذراندید؟؟؟

تعطیلی 25 اسفند رو میگم

خوش گذشت بهتون؟؟

ان شاءالله که خوش گذشته

اِـــــــــــــــــــــــــــی

برای ما هم بد نبود

گذشت خدا رو شکر

صبحش که همش به بدو بدو و یه لنگه پا ایستادن و گیج زدن و بالا و پایین رفتن و هزارتا سؤال بیربط و باربط پرسیدن و بالاخـــــــــــــــــــــــــــره جواب گرفتن گذشت

بعد از ظهرش هم گذشت دیگه

هان؟؟

جشن؟؟

نه، جشن چی؟؟

کدوم؟ همون جشن "ایران پاک"؟؟

نـــــــه

همون که توی اریکه شهرک غرب بود؟؟

نـــــــه

کدوم؟ همون که حسنی (فرزاد) مجریش بود؟؟

نــــــــه

کدوم؟؟ همون که نیما (خسروشاهی) هم آمده بود؟؟

نــــــــه

کدوم؟؟ همون که بهنام (علمشاهی) و ماهان (؟) و... برنامه اجرا کردن؟؟

نـــــــه

کدوم؟؟ همون که سعید (آسایش) هم بود و هرچی مردم اصرار کردن "نازی" رو نخوند و گفت اینجا جاش نیست؟؟

نــــــــه

کدومو میگیــــــــــــــــــــــــــــــــــــد؟؟؟؟؟؟؟؟

نه من نبودم

باور کن 

***

(این قسمت مربوط به تقریباً 1 ماه پیشه)

وارد دفتر که شدم، یعنی همین که از در  رفتم تو، یعنی همین که پامو گذاشتم تو

من: سلام

-      سلام، چطوری؟؟

من: خوب. شما چطوری؟

-      بد نیستم. میای بریم کنسرت؟

من: !!!! کنسرت کی؟؟ کِی؟؟ کجا؟؟

-      معروف نیست، یعنی من نمی شناسم. بیا ببین، این تبلیغشه

من: خب؟ چطوریه آخه؟ چطور موسقیه؟ سبکش؟ بابا هرمندش کیه؟؟

-      نمی شناسم. ببین آقای ... و ... و ...

من: آها. خُب منم نمی شناسم. اما آخه اگر خوب نبود؟ خوشمون نیامد؟

-      حالا می ریم می بینیم دیگه. یه تنوعه شاید خوشمون آمد یجور ریسکه دیگه

من: OK بریم

-      بریم؟؟

من: نریم؟؟

-      چرا. پس بذار زنگ بزنم بلیط رزرو کنم. میگم به نظرت به بقیه هم بگیم؟

من: نچ

-      چرا؟؟

من: خُب آخه مگر ندیدی سر کیش رفتن چقدر ناز کردن برامون؟؟ اینم نمیان. می شناسیشون که کلی ناز می کنن تا یه برنامه با آدم بذارن. ول کن خودمون 2تایی می ریم.

-      ببین اگر فهمیدن چی؟؟

من: مگر قراره نفهمن؟؟ میگیم بهشون، اما نمی بریمشون

-      چرا آخه؟

من: چون لوسن

-      پس من بهشون میگم، اگر گفتن چرا به ما خبر ندادید میگم تقصیر پگی بود،OK

من: OK

بعدم زنگ زد که بلیط رزرو کنه، دیدیم اگر خودمون (یعنی خودم) بریم (یعنی برم) بگیریم (یعنی بگیرم) بهتره. دفتر فروش بلیط 2 تا کوچه (شما بخون 1 چهارراه) با دفتر خودمون فاصله داشت.

البته بگما!! من اینقدرام خبیث نیستم. اگر گفتم نمی خواد به بقیه بگیم برای این بود که از وقتی من اون سلام اول رو گفتم تا وقتی که بلیط رو گرفتم کلاً 15 دقیقه وقت داشتیمو اینایی که می خواست خبرشون کنه هرکدوم 1 هفته وقت می خواستن که فکر کنن. برای همین گفتم اصلاً بهشون نگیم.

خلاصه که اون روز موفق شدم برای سه شنبه بلیط بگیرم که میشد شب دوم برنامه.

حالا این کنسرت چی بود؟؟

کنسرت شبهای طلایی

برنامه ای بود که سازمان هنر طلایی ظریف تدارک دیده بود

3 شب کنسرت که یه قسمت مشترک داشت برای هر 3 شب و برای هر شب هم یه برنامه خاص

شب اول برنامه گروه دو پیانو با حضور آقای صفا کاتب پور و خانم بهاره کمایی که قطعه هایی از آرنسکی و باتیک و مندلسون و دورژاک و راخمانیف و سنجری رو اجرا می کردن (با دو پیانو)

شب دوم (یعنی همون سه شنبه که ما رفتیم) برنامه گروه آوازی تهران به سرپرستی و رهبری میلاد عمران لو بود که برنامه فوق العاده جالبی بود. یه گروه 16 نفره (8 گروه 2 تایی) که هرکدوم در نقش سازهای مختلف ارکستر اجرای برنامه می کردن. یعنی گروه ارکستر نداشتند و با حنجره صدای سازهای مختلف رو تقلید می کردندو خب آواز هم داشتن هم زمان و قطعه های آرایشگر شهر سویل، اورگان فوگ، آواز عاشقانه، yesterday، پالادیو (قسمت اول)، زرد ملیجه، ساری گلین، درنه جان و عزیز جون و ... رو اجرا کردن و برنامه بینظیری بود 

  

اینم میلاد عمرانلو

 

شب سوم هم برنامه رسیتال پیانو با همراهی ویلن با هنرمندی علی جعفری پویان (ویلن) و محمدرضا ظریف (پیانو) بوده که قطعه هایی مثل خاطرات، سراب و رهایی، پیروزی و ... اجرا کردن

اما قسمت مشترک این سه شب برنامه گروه پیانو تینمنت (pianotainment) آلمان بود (Blüthner Piano Duet) با هنرمندی استفان وِه (Stephan Weh) و مارسل دُرن (Marcel Dorn) که این دو هنرمند آلمانی روی یک پیانو با هم هنرنمایی می کردند که جداً کارشون عالی و زیبا بود

 

این گروه هم قطعه هایی مثل پرواز زنبور عسل، هری آهکی، سزارداس، لحظه های کودکی، آستوریاس، پالادیو، چمنزار و سیمپسونها (که این دو تای آخر کار خودشون بود) رو اجرا کردن

 

کار هنرمندای آلمانی خیلی جالب بود، اما بقول این عزیز دلمان انگار کار بچه های ایرانی بیشتر به دلمون نشست

بعد از برنامه هر دو گروه جمعیت اونقدر ایستاده تشویق کردند که مجبور شدن یه قطعه دیگه اضافه اجرا کنن

اما بهترین قسمت آخرِ آخر برنامه بود که این دو گروه باهم قطعه yesterday رو اجرا کردن که جدی جدی فوق العاده بود این همکاری دو گروه واقعاً هنرمند

بهرحال

شب خیلی خوبی بود و جای همه اونایی که نبودن خالی(بخصوص صابر خان)

شبهای دیگه رو نمی دونم، اما باید اونها هم جالب بوده باشن

بهرحال اگر بودید اون سه شب و دیدید، که می دونید راست میگم

اگرم نبودید، حتماً برنامه های بعدیشون رو از دست ندید

قول میدم خوش بگذره و پشیمون نشید و خاطره خوبی براتون بمونه

^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^v^

·        چند وقت پیش (همون شب کنسرت) یکی ازم پرسید این روزا چکار می کنی؟؟

گفتم کارایی که تا حالا نکرده بودم. دارم تفریح می کنم و از زندگیم لذت می برم

گفت مثل اینایی شدی که می دونن مدت زیادی از عمرشون باقی نمونده

راست میگه

هولم که هرکاری توی این سالها نکردم توی همین مدت کوتاه باقی مونده انجام بدم

اینم یه جورشه دیگه

· اون برنامه جشن اریکه هم بد نبود. اما بهترین قسمتش این بود که کنار دوتا از بهترین کسانم 3-2 ساعتی خندیدم و شاد بودم. چیزی که نمی دونم چند سال دیگه ممکنه دوباره تکرار شه

مرسی سعیده جونم مرسی سودی جونم

· دیروز روز آخر بود. دیگه تمام شد. دیگه من کارمند اون دفتر نیستم. کلیدها رو هم تحویل دادم و خداحافظی کردم و آمدم. با اینکه این آخرا خودمو به زور می کشوندم تا اونجا، اما دقیقه های آخر همش بغض داشتم... تجربه خوبی بود. اما دیگه وقتش بود تمام شه. تمام شد   

GoodlucK

Pegi*

*

 

My ChAnCe DaY 

بالاخره بعد از مدتــــــــــــــــــــــــــــی موفق شدم با مطب پروفسور ... تماس بگیرم 

البته نه که امکانش نبودا 

نه  

اولش تنبلیم میامد شماره رو پیدا کنم 

بعد تنبلیم مییامد تماس بگیرم 

بالاخره زنگ زدم و: 

- سلام، مطب پروفسور ...؟ 

- بله! بفرمایید 

- یه وقت می خواستم 

- چهارشنبه (3 هفته دیگه) ساعت 6:15 بعد از ظهر 

- اِم، برای صبح وقت ندارید؟؟؟ 

- نه! دکتر فقط چهارشنبه ها بعد از ظهر هستند 

- OK، ممنون خانم.  

بعدم به همه عالم و آدم گفتم که من موفق شدم وقت بگیرم از مطب پروفسور ... که خب کار اشتباهی هم بود!!! 

خلاصه 3 هفته گذشت و روز موعود فرا رسید 

اولین (و در واقع تنها) مشکل این بود که باید برای چهارشنبه 1 ساعت آخر رو از محل کارم مرخصی می گرفتم که چون قرار بود هفته بعدش هم 2 روز پشت سر هم مرخصی بابت سفر بگیرم، کار بســـــــــــــــــــــــــــــــــــیار سختی بود. 

اما با هر جون کندنی بود بالاخره این 1 ساعت مرخصی رو گرفتم 

ساعت 6 از دفتر آمدم بیرون 

یعنی 15 دقیقه وقت داشتم از سر مطهری برسم روبروی پارک ملت 

من معمولاً نمی تونم تند راه برم (بلد نیستم) هروقت هم این کارو کردم به مشکل برخوردم 

اون شب هم وقتی داشتم با سرعت بِسَمت ماشین می رفتم (آخه هم وقت نداشتم هم کلی ذوق کردم که ماشین به این زودی آمد) چشمتون روز بد نبینه 

زرررررررررررررتی خوردم زمین 

من اصلاً یادم نمیاد توی 5 سال گذشته زمین خورده باشم 

اینم زمین خوردنی بود...... 

از دردش که بگذریم 

زانوی شلوارم از ایـــــــــــــــــــــــــن طرف تا اووووووووووووووووووون طرف جررر خورد اساسی 

همچین تمیز و صـــــــــــــــــــاف که انگار با قیچی بریدی 

حالا من  وسط خیابون 

10 دقیقه وقت دارم 

نه راه پس دارم نه را پیش 

خلاصه مجبور بودم با همون شلوار پاره برم به وقت دکترم برسم 

سوار ماشین شدم و آقا و خانمی که شما باشید 

نشون به اون نشون که اونقدرررررررر ترافیک سنگین بود، اونقدرررررررر ترافیک سنگین بود که ساعت 7:15 رسیدم دم در مطب!!! 

منشی به من آدرس داده بود ولیعصر- برج جم. من که برج جم رو نمی شناختم توی ماشین از همه پرسیدم که فهمیدم نه تنها من، بلکه هیــــــــــــــــــــــچ کس دیگه ای هم برج جم رو نمی شناسه!!!! 

خلاصه پرسون پرسون رفتیم خونه ننه کلثوم... نه نه یعنی مطب پروفسور ... 

رفتم داخل و چون تنبلیم میامد از جیبم آدرس رو در بیارم و نگاه کنم ببینم کدوم طبقه و واحد باید برم!!!! از مسؤل اطلاعات پرسیدم که: 

- ببخشید آقا، مطب پروفسور ... کدوم طبقه است؟ 

- پروفسور ... ؟؟ مطمئینید درست آمدید؟؟ ما اینجا همچین کسی نداریم 

- مگر میشه آقا؟؟؟ من خودم آدرس گرفتم 

- والله نمی شناسم! شاید جدید آمدن اینجا. بذارید بپرسم 

وقتی رفت آدرس خودم رو نگاه کردم دیدم طبقه 4 واحد 3 باید برم 

تا بیام سوار آسانسور شم اون آقاهه آمد بیرون پرسید:  

- پیدا کردید؟؟ 

منم با یه نگاه خیلی بد از سر تا پای بیچاره رو نگاه کردم و با کلی پشت چشم گفتم  

-بـــــلـــــه. طبقه 4 

بعدم یه چشم غره و بعدم آمدم بالا 

همش هم توی آسانسور به این فکر می کردم که هرررررررررررجا که بری افراد بدون تخصص!!!! اونجا مشغول کارن که کار خودشون رو اصلاً بلد نیستن 

بالاخره رسیدم طبقه 4 

هرچی نگاه کردم 

هرچی نگاه کردم 

تابلویی با اسم پروفسور ... ندیدم 

با تردید رفتم سمت در واحد 3 

با خودم گفتم حتماً چون تازه آمدن، هنوز فرصت نکردن تابلو رو عوض کنن!!!!!!!!! 

خلاصه در زدم و در باز شد 

رفتم تو می بینم همه جا تاریکه 

خانم منشی هم داره تند و تند برقها رو روشن می کنه 

بعد انگار که من گوشام درازه 

میگه  

- هرهر، نه که برقا رفته بود!!!!!!!! اینجا تاریکه 

هرچی دور و برم رو نگاه کردم دیدم اصلاً شبیه مطب پوست نیست 

با کلی تردید پرسیدم: 

- ببخشید، اینجا مطب پروفسور ... ؟؟ 

- نه عزیزم! اینجا مطب دکتر ...  

- بله؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ یعنی اینجا مطب پروفسور ... نیست؟؟؟؟؟؟؟ 

- نه نیست 

- اینجا اصلاً مطب پوسته؟؟؟ 

- نه، مطب زنان و زایمان!!!!!!!! 

- معععععععععععععع یعنی چی؟؟؟؟؟؟ من الآن اینجا وقت دارم؟ 

- بله، ایناهاش خانم ...  

- آخه خانم محترم! وقتی من زنگ می زنم می پرسم مطب پروفسور ... چرا میگید بله؟؟؟؟؟؟؟ 

- من؟؟ نه. من همیشه میگم مطب دکتر ...  

- !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! OK ببخشید مزاحم شدم 

خیلی دلم می خواست بایستم اونجا و تا صبح بحث کنما (چون 1 ساعت طول کشیده بود تا برسم اونجا) اما اگر راستش رو بخواید بشدت ترسیدم 

یعنی یجوورایی فرار رو بر قرار ترجیح دادم 

 توی آسانسور هم همش خدا خدا می کردم وقتی می رسم توی لابی اون آقای مسؤل اطلاعات نباشه 

وقتی رسیدم دیدم نیست و فوری سرم رو انداختم پایین و آمدم بیرون

بعدم تا از اونجا رسیدم سر مطهری ساعت شده بود 8!!! 

یعنی اگر مثل بچه آدم مینشستم سر کارم،  

ساعت 7 مثل خانمها میامدم بیرون و میرفتم خونمون 

اینطوری اولاً منت اون 1 ساعت مرخصی رو سرم نمی موند 

بعدم شلوارم پاره نمیشد 

بعدم 2 ساعت تمام توی ترافیک بیخود ولیعصر گیر نمی کردم 

بعدم 1 ساعت دیر نمیرسیدم خونه 

تازه اونقدر بابت اون شب اعصابم بهم ریخته و داغون بود 

که فردا صبحش زدم لیوان سرامیکی نازنینم رو شکستم 

اونم لیوان پر از چایی شیرین!!!!!!!!!!!!!!  

داغ لیوان عزیزم از 1 طرف 

مصیبت تمیز کردن این گند کاریَم 1 طرف 

بعد از اون یه چند روزی فکر دکتر رفتن رو از سرم برای همیشه بیرون کردما 

اما نمی دونم چرا 1 هفته بعد باز افتادم دنبالش 

اینبار که بالاخره به شماره درست زنگ زدم منشی گفت 

- 5-1 اسفند تشریف بیارید حضوری وقت بگیرید برای اونور سال!! 

منم کلاً از خیرش گذشتم 

این بود بدشانسی ترین روز من 

دست کم توی این 6-5 سال گذشته 

goodluck 

*pegi 

میگم راستی 

فردا (یکشنبه 25 اسفند) توی این آدرس یه بازارچه خیریه برقراره که تمام منافعش صرف بچه های بیمار یا بچه های کانون (اصلاح و تربیت) میشه 

بانی این بازارچه هم جمعیت دانشجویی-دانش آموزی "امام علی" هست 

اگر دوست داشتید سر بزنید 

شهرک غرب- ایران زمین- کانون فرهنگی قدس. ساعت 12 تا 4 بعد از ظهر 

اینم آدرس سایت جمعیت امام علی: 

http://the1stbigbrother.com/